platoniktin.

geldiğini görebiliyordum. kumrala çalan saçlarını gördüm, gençliğinin verdiği diriliğiyle gök yüzünü işaret ediyordu. sonra genişçe alnı önümüzde paslaşan insanların kafaları arasından bir görünüp bir kayboluyordu. tabii gözleriyle birlikte. ben görmedim öyle bir pencere başka insanlarda. onunki benim istediğim her renk olabiliyordu, istediğim her hissi gözlerinden bedenime entegre edebiliyordum. kırmızı dudaklarımı görmüştür, sonra buğdaya dönük tenimi. asi bakışlarım örtmüştür gözlerini, umuyorum. o da farketmiştir beni, ah çok derin! bir karış benden yüksekteydi, çok uzun değildik birbirimize, çok da kısa. ben o an istedim onu. o ne zaman dile getirdi hatırlamam. sonra o deniz gözleri bende zümrüt oldu, daha sonra o deniz bana buz oldu. her an göz bebeklerime düşman, sivriliğiyle damarlarımı patlatan o sarkıtları hissettim tenimde. dudakları dudaklarıma benzer, vahşet dolu kelimeleri hunharca katleden. normalden yüksek sesle konuşan beni bile bastırırdı o dudaklardan fısıldayan kelamlar. daha da yaklaştık biz ilerlerken birbirimize. ben yavaşladım taksimde, o yavaşladı taksimde. kaskatı kesildim durdum öylece. o da beni taklit mi ediyordu ne? ben hırsız olduğunu hiç düşünmedim, arsız olduğunu hiç düşünmedim. ne bedenimin üzerine oynanan bir oyundu ne de itilaf ettiğimiz bir hareket planda. sonra o tüy ağırlığındaki bakışlarıyla işledi gözbebeklerime ve en sevdiğim şarkıyı duyar gibi dokundu tenime. gözlerindeki rutubet saçlarıma bir ıslaklık getirdi. sırtımdan esen rüzgar, toplanan saçlarımdan yüzüme dökülen telleri yoğunlaştırdığı an sağ eli kavradı tüm saçlarımı ve kulağımın arkasına baş parmağıyla yerleştirdi. işte ondan sonradır ki ne rüzgar esip gürleyebildi dokunduğu saçlarıma ne de bir başkasının gözü değdi tenime. kasvetim dağıldı, loş ışığın değdi tenime. saçlarımdan gözüme aktın, bir daha baktın, ben de arkandan gözümün ucuyla dokunmak istedim en azından omuzbaşlarına. nedendir ki seçemedim, kokunun doldurduğu burnumu bir daha içime çektim ve sen yittin. çünkü ...