adem'den beri

o kadar sıkılıyorum ki şu an ne nefret ettiğim babamın aldığı gümüş-zümrüt küpe ve yüzüğü düşünebiliyorum ne de geçen alışverişte aldığım cicilerimi. kendimi amy'e verdim hayat öylece akıp gidiyor. öylece akıp gitsin zaten. bir işe yaramıyorum, fena halde sinirimi bozuyor. kendimi bok gibi hissediyorum, uyuşuyorum arada sırada.keyfim olduğu zaman en azından haftada 4 gün sabahları koşuyorum. deli gibi koşuyorum, nefes alamayana kadar. deniz de bir serin rüzgar getiriyor kucağıma, bayılıyorum. rüzgarı öpüyorum, onunla sevişiyoruz. dudaklarıma dokunuyor, saçımın her teline dokunan tek varlık.. soyut ya da somut ne fark eder. saçının her teline dokunabildiğin bir sevgilinin olduğunu sanmıyorum kırıntı beyinli.uzun zamandır şiir yazamıyordum. bu sabah 6 da saat uyandırdı, 7 de kalktım yataktan şu yazıyı yazana kadar da sanırım 1 saat oturmuşumdur anca gün boyu. neyse diyodum ki 7 gibi şiir yazasım geldi, kaptım günlüğümü, 0.9 uçlu kalemimi. evin kapısını açtım, dışarı çıktım ve aklıma gelen her cümlemi yazdım kağıda. dedim sonrasında bir düzene koyarım. yazarken teyzem geldi yan dairede canım ananem oturuyor. ona gider, anladı deliyim bu sabah, pek üstelemedi. öptü ve önümden geçti gitti.şu an üçüncü bir buçuk litrelik suyumu yarılamış durumdayım. bir yudum daha alayım.
...
evet anladığın üzre bu ara kendimi hissetmiyorum. pek yazasım da yok zaten. yokacan tatile var uzun zaman da ben asıl blog yazmaktan tatile girdim. ne blog okuyabiliyorum ne de yeni girdi yapabiliyorum. bloglar arasında boğulduğumu hissediyorum. oluyor bana bazen. düşünsene milyarlarca blog vardır, senin ki, benim ki, onun ki, ötekinin ki.. o milyarlarca bloglarda trilyonlarca yazılar, katrilyonlarca izleyen-izlenenler, zilyonlarca harf girdileri var.. ne iğrenç bir şey bu ya. cidden birey olarak hiçbirşeyiz. ne kadar değersiz ve pahada hafifiz, düşündükçe deli olmak işten değil vre!düşünün ki hem o kadar bokuz hem de aklımıza taktığımız şeylerle etrafımızı sıvıyoruz. boktanca önyargılarımız, boktanca saplantılarımız, boktanca takıntılarımız, boktanca hayallerimiz, boktanca düşkırıklıklarımız var.. boktanca kıyafetlerimiz, boktanca almak istediklerimiz ve alamadıklarımız, boktanca sevdiklerimiz, boktanca platoniklerimiz, boktanca konuları başarabilmenin elli yoluna sahibiz. peki kim umursuyor allah aşkına? hangi boktan insan tarafından tam olarak anlaşılabiliyor ve tam olarak tatmin olabiliyoruz? çocuğun olunca deme bana aptal!! çocuğunun olduğuna sevinemiyorsun bile, an itibariyle masraflarını düşünmediğini söyleme bana. iş bulunca deme kafanı keserim çocuk senin! evet herşey çok göreceli ve görecelilik bile boktan!
şurda oturmuş kime yazı yazıyorsam onu bile anlamış değilim. neden yapıyorum bilinmez, yaptığım şeyi ben bile bilmiyorum ki sen hiç o sünepe beynini yormayasın
i cheated myself,

like i knew i would

i told you,

i was trouble

you know that i'm no good!!

girişinde karşılaştık apartmanın,

monoton akıp giden soğuk merdivenler altımdan kayarken,

küt saçlı kızla...

rüzgar eteklerinden girip saçlarını kucaklıyor,

onun göğsünü rüzgar yiyordu.

küt saçlı kızı gördüm.

Hayyamın şarabı koktu her bir yan

saçlarının arasından,

saatin bir körü sarhoş oldum

sabahın bir kuytusunda

yine yorgun

o ne aşiftedir bilmez kimseler

sabahın selamlarından esirgemediği dudağıyla geceleri adam taşır

bir kira parasına.

dokunamazsın.

dudağının bir kenarında bir damla hayyam ile

öyle acılı kelamlarla bakar ki,

belki Allahın bile gücüne giderdi.

anlamazsın.

gözlerini doldurdu derin âh!

mutlak sessizlik kıyısına bakan berrak yüzü.

sırtını kentime,döndü

monoton akıp giden soğuk merdivenlere.

titrek parmaklarımla araladığım an kapıyı anladım.

onun cehenneme adı düşmüş!

işte tam da bu yüzden hayal kurmak istemem ben..

adem'den beri