ayna ve yankı

bazen bilmiyordur o.

hiç de karışık değildir aklın. bir arkadaşa bakıp çıkarsın.

gönüllü yolculuklar yaparsın. akbiline aylık yüklersin, kent bedeninden ziyade aklını daha fazla yorsun diye. ne yaptığına ve yapacağına senin de aklın ermez olur bir zaman sonra.

bir zaman sonra böyle bir yığın bazen olan anları yaşarsın.

farkına var; sıradanlaşmaktasın.

annem kırmızı şampuanla yıkardı saçlarımızı, biz küçükken, akdeniz'in kenarında otururken.

akdeniz'de okuduk biz

akdeniz'de boğulduk

uyanırdık, yumurtayla tost yerdik. neye ağlayacağımızı bilirdik. kendimizi, komşumuzu, babamızı, anamızı tanırdık. kapımızın önünü süpürürdük, önce su serperdik tabi.

ben hala vaktimin çoğunu kum ile oynayarak geçiriyorum deniz kenarlarında. bu benim çocuk olduğumu göstermiyor. öyle banel sembollerde değilim. sadece mayomun içine kumun dolmasını seviyorum, sonra kimselere görünmeden suyun içinde kumları temizlemeyi.

hayır.

hepimiz açgözlüyüz bebeğim. her şeye paha biçmekteyiz sahibi olmak için. antikalara bile. tuhaf.

bir parça ayna hepinizi bana anlatır.

kendimi tanıyor muyum?

aptal gibi bir sonbahar tutturmuşsunuz, depresifleşme mevsiminiz geliyor. ve bununla övünür gibi herkese duyuruyorsunuz.

senin sevdiğin ve kimsenin duymadığını zannettiğin grupları biz çoğumuz çoktan öğrendik ve dinleye dinleye eskittik.

modayı takip etmiyorsun. zaten moda olsa o giydiklerin, emin ol giymezdin.

hep yalnızsın, sinemaya tek başına gitmeye bayılırsın. ama niçin hep ağlamaklısın?

sen bundan memnunsun(!)

didem, uyudu.