başlıyor söylenmeye...

" insanların hepsi kötüdür. yaşamak boştur. sevmek aptallıktır... şudur, budur. peki, bunlarla nasıl eğlenilir? düşünün bakın. her şeyin kolayını bulacaksınız. ben en zorunu buldum: ölmeye çareyi! ölmeyecekmiş gibi düşünüyorum, oluyor. bir tecrübe edin.



demek ki bütün bu kötü düşüncelerden sonra taptaze, kahkahalı, mesut bir dünyaya varıyorsun. demek yalnız hareket noktanda bedbinsin. öyle ise mesele yok. sen yine o eski adamsın. kaygısız, şensin... hayır! kötüden iyiye doğru seyahatimin sonunda kahveyi bırakıyor, yine ölümler, harpler, pahalılıklar, istikbal kaygıları ile sokaktayımdır, üzülmeyin!* "

*bilmem neden böyle yapıyorum adlı öyküden, s. 44

mahalle kahvesi / sait faik abasıyanık

yky'de 1. baskı: istanbul, ekim 2002